Enkele sfeerbeeldjes van de site

Mijn workingboy Ralf en ik ;-)

De opgravingsverantwoordelijke van onze zone, Florence

Quentin (ook een opgravingsverantwoordelijke by the way) gebruikt archeologische vondsten als make-up ;-).

Onze groep in pauze

Scherven sorteren in de apothiki

Weekend!

Het weekend wordt traditioneel ingeluid met een (ahum … ahum …) ‘archeologisch verantwoorde’ activiteit: een muziekquiz gevolgd door een gebruikelijke braspartij. De gevolgen zijn zoals te verwachten: véél te weinig slaap en een véél te grote, venijnige raki-kattenkop de dag nadien…

Zaterdag: Rise and shine! Om 9u het bed uit, we gaan dit weekend op uitstap naar het uiterste oosten van Kreta, meer bepaald naar Kato Zakro en Palekaistro.

Zondagavond met tandenstokers in de ogen terug naar ons dighouse in Malia…. Of we nog iets gaan eten in Sissi? Kim aub, gebruik je verstand, kruip rustig je bedje in … ach wat, foert!

Dinsdag 22/07: Frustratie

Wat een hatelijk dagje, vanaf ’s ochtends laver des tessons, en deze keer had ik het gezamelijke voetbad met Quentin niet om de pijn de verzachten … grumpf! Ik verzeker het, als je 7u met blote handen op scherven moet staan frotten, zie je zo scheel als Marc Reynebeau…

Walen en Vlamingen: hoe werkt het?

Nationale feestdag … in tegenstelling tot de meeste Belgen, besteden we er met onze groep een niet geringe aandacht aan. Uiteindelijk is het hier een sympathieke mengeling van Vlamingen en Walen die in feite allen met een zeer gemengd gevoel –zeg zelfs schaamte- zitten over het politieke geklungel op federaal vlak. Daarom het initiatief: een gezamelijke bbq met de hele groep tezamen (we zijn namelijk verspreid in verschillende gebouwen).

Nog een mooi voorbeeldje van hoe Walen en Vlamingen blijkbaar wel kunnen samenleven zonder elkaar de haren uit het hoofd te trekken: ik ben samen met jongeling van het ‘vijandelijke’ kamp een ‘cahier des exercices’ begonnen. Dit wil zeggen: ik leer Frans, mijn lotgenoot leert Nederlands. Zijn wij geen voorbeeldige Belgjes? Die gekgediscussieerde sukkels in mijn intelligente thuisland mogen er een voorbeeld aan nemen!

De dag na de pret ...

Zaterdag part 1

Aaaauw … Quelle gueulle de bois! => ontbijt = 2 neurofens..

Zaterdag part 2

Al bij al werd het toch een bijzonder ontspannende dag: nadat de neurofens hun werk hadden verricht en ik een dik uur in de hangmat hadden liggen suffen in de hoop dat de frisse lucht mijn benevelde geest zou verlichten, trokken we naar het zwembad voor wat waterpret. De dag werd afgesloten door een gezellig etentje met een enkelen van de groep… en –stomkoppen dat die jongelui toch zijn!- met coctails!

Foto's deel 3

Foto's deel 1

De laatste dag van de week

Laatste dag van de werkweek en eindelijk een ontspannende weekend zonder pijnlijk ochtendlijke uren.

Vandaag was vrij saai, muurtjes kuisen ter voorbereiding van het tekenen maar dat was het eigenlijk. De zon brandde vandaag echt erg, zelf mijn armen die met de dag zwarter worden, begonnen echte pieken. De namiddag werd leuker: scherven wassen! Niet dat scherven wassen leuk is, het was namelijk niet echt slim van mij mijn duim als tandenborstel te gebruiken om de over het algemeen minuscule ‘shitty’-scherven op te kuisen … resultaat: mijn handen zien er uit alsof ik twee dagen in een of ander bleekwaterbad heb liggen weken. Niettemin, dit probleem werd handig opgelost: Quentin! Deze jongeheer is doctor in de archeologie en heeft mij geholpen die vreselijke hoop scherven beter te verteren … en zeg nu zelf, wie wil niet met haar voeten in dezelfde pompbak zitten als deze archeoloog (note: dit is een voorbeeld van hoe je absoluut GEEN scherven mag wassen!)

’s Avonds werd een zat gedoe, er hoeft zelfs geen commentaar over gegeven worden, de foto’s spreken voor zichzelf.

Opdracht geslaagd

Jaaa, eindelijk goed geslapen, het opzet is eindelijk geslaagd: mij uitputten tot ik slaap :-) …

Vandaag werd gelukkig een weinig vermoeidende dag: ik mocht de hele dag stenen (lees: muurtjes) tekenen. In de namiddag kreeg ik een opmerkelijke klop, ik dacht hierdoor maar eindelijk eens vroeg in bed te kruipen … mja, mooi niet, ik raakte aan de praat met Ralf (mijn workingboy in de sleuf) en Simon (de geo-archeoloog) en het werd nog een gezellig rakhi-onderonsje met ons gedrieën, eindigend in een fotosessie (de foto’s volgen nog uiteraard ;-) ) … pfft, weer 1u, het zal pieken morgen om 5u.

Een onverwachte avond!

Gisterenavond is nog iets verassend leuks gebeurd, we zijn met enkele nog iets gaan drinken in een coctailbar uitgebaat door een Engelsman (blijkbaar wordt Malia gekenmerkt door bezopen, marginale Engelsen die er de straten onveilig maken … meer daarover, ongetwijfeld de volgende dagen). Het was h-i-l-a-r-i-s-c-h! Ze hadden er daar namelijk niet beter op gevonden dan een foute zanger –die volledig opging in zijn o-zo-fantastische-zelf – wat godvergeten liedjes te laten playbacken. Samen met 3 heren in mijn gezelschap zijn we de uitdaging aangegaan: wie was hij, wat drijft hem, en vooral: wie is in godsnaam die vrouw die zo vol bewondering naar hem aan het kijken is … De mannen hadden duidelijk een portie vrouwelijke intuïtie nodig, volgens hen was het zijn vrouw … hmm, bestaat niet, het was zonder een twijfel een homo (note: waarom zien mannen dit nooit?)! En de discussie begon: het ging van zijn vrouw tot een groupie tot een sekstoeriste en manager die betaald werd ‘in natura’, … Kortom, met een paar coctails in ons gestel, konden we dergelijke discussies best aan! Nog een grappige opmerking: de heren dachten er blijkbaar niet aan dat zij er nu uitzagen als op en top homoseksuele fans !

The Big Battle

Hm, het was te laat gisterenavond… het is echt vreemd zo vroeg in je bed te moeten kruipen (wat eigenlijk wel noodzakelijk is, anders heb je slechts 4 à 5u slaap per nacht …6 weken aan het stuk wordt dat dodelijk). Daar kwam bij dat –ondanks mijn muggennet dat ik bijzonder inventief geïnstalleerd had- ik wakker werd gehouden door een bijzonder geïrriteerde mug die duidelijk maar niet begreep waarom ze niet tot mij kon geraken (lacht sadonisch…, sukkel! Het is 1-0 voor Van Liefferinge). Dit laatste was blijkbaar een beetje een te hoogmoedige gedachte: the revenge of the flying mosquito was zwaar: midden in de nacht begaf mijn geniale (kuch) constructie het en kwam bovenop mijn slaperige kop terecht … grumpf… 1-1 Van Liefferinge – klotemug.

Het was zwaar werken vandaag, de hele dag met schop en pikhouweel. De werkmannen werkten blijkbaar te traag dus wij moesten met ons studentenhandjes invallen … een woord: blaren!

En ’s avonds (nu dus) is het weer de gewoonlijke gezellige boel aan het worden: lekker eten en retsina !!! (opm: eigenlijk lust ik dit niet …maar sfeer leert je alles drinken blijkbaar ;-) )

De eerste echte werkdag

(stom deuntje) … kreun… is het nu al tijd? … nee …. (stom deuntje) … hmm, misschien toch tijd … pffffft ….een been uit bed … een ander been … sleep sleep sleep naar de lavabo … mja, ik denk dat ik wakker begin te worden…

De eerste dag liep nog wat in het 100, we propten snel nog een stukje cake van de dag ervoor in ons keel als ontbijt want het belooft een lange voormiddag te worden.

Als we op de site arriveerden, snapte ik ineens waarom het nodig was zo vroeg uit te veren te moeten: er heerste een bijzonder aangename koelte op de top van de heuvel waar de site lag. Het uitzicht is werkelijk imposant, die ouwe rakkers van Kretenzers weten hun plaatsjes te kiezen. Om 10u werd een pre-middagmaal gehouden: brood, kaas, ham en fruit. Daarna werd opnieuw verder gewerkt tot half 2… de hitte was écht vreselijk (en dan nog te bedenken dat het de komende dagen nog zal opwarmen), echt gevaarlijk om een slag van Helios op te lopen!

Bak bak bak J: opdracht geslaagd!

Ik moet zeggen, dit was een bijzonder aangename en ontspannende dag: de zee is gewoonweg fantastisch en de groep is ongelooflijk goed, net alsof ik deze mensen al veel langer ken! En dan is het natuurlijk verleidelijk om 's avonds te lang door te zakken ... vooral als je in het achterhoofd houdt dat er om 5u moet opgestaan worden ... piiiiiiiiiiiiiiijjjjjjjjjjn!

Op weg

Alleen reizen is toch maar alleen … zeker als je de volledige vlucht naast 2 bijna hersendode, bijzonder irritante –en dan nog wel plat antwerps sprekende- individuen moet zitten. De ene zag eruit als de gel-versie van Jimmy van Get Ready (mét oorbel), de andere dacht dat hij in Zaventem (waar de zon voor alle duidelijkheid ver te zoeken was) al in de tropen vertoefde: een fout bloemenhemd met een decadent opvallende zonnebril op zijn kaalgeschoren kop. Het niveau van de conversaties was eveneens ver te zoeken. Zegt de piloot: ‘We komen in een turbulente zone, gelieve uw veiligheidsgordels vast te maken’, zegt de kale na wat geschud: ‘Dat is geen turbulentie, dat zijn luchtzakken’ (huh?)… dit gevolgd door een bijzonder gefundeerde uitleg over wat een luchtzak juist is… en zo ging dat maar door… denk je dat het niet erger kan? MIS want de heren vonden het zo nodig om zich de hele vlucht moed in te drinken om de tubulentie (excuseer luchtzakken) te kunnen verteren: de ene wisky na de andere werd vrolijk achterover gekapt… en toen deze drankjes op waren, begonnen ze uit pure noodzaak maar aan vodka. Tegen het einde van de vlucht was hun machogedrag gereduceerd tot puberaal gegiechel over dat ze bijvoorbeeld op een belletje wouden rinkelen om een duik te nemen in de zee (ja, doe maar, aub!!!!). Het gekakel was zo erg mijn MP3 zelfs geen soelaas bracht: zelfs Mika met zijn hoog stemgeluid raakte er niet boven, stel je voor!

Naast deze 2 creaturen, zie je toch nog vreemde mensen op de vlieger: bijvoorbeeld een dame – gesminkt om de rest van haar 2 weken lange vakantie voort te kunnen- met aan haar ene hand waarschijnlijk haar volledig omgesmolten zilverservies… en dan gelukkig enkele sportief ogende jongelingen die achteraf ook archeologen bleken te zijn. Onze persoonlijke taxi pikte ons op en voerde ons naar het verblijf: het valt – op de ratten, een gigantische hoeveelheid muggen en werkelijk oorverdovende krekels na- best te smaken. We hebben zelfs 2 persoonlijke Griekse kokkinnen.

… en we kregen goed nieuws: morgen hoefden we nog niet werken, de enige opdracht die we kregen was: ‘zorg dat je wat kleur krijgt!’…als het dat maar is!

Eerste bericht

Het regent ... bweuk ... ik wil naar de zon!