Ah, een casting, een gelegenheid waar ieder model steeds naar uitkijkt! Ik sta voor mijn kleerkast met de eeuwig prangende vraag: What to wear om niet te misstaan naast al die langpoters? … Nadruk op de benen dan maar. We gaan voor de lange trui + tailleriem en pumps! Snel nog even langs op mijn bureau in Brussel voor wat nieuwe prints en vervolgens naar de casting waar zich het gewoonlijke tafereeltje afspeelt. Ik zie een hoopje andere modellen (lees: de langpoters) rustig wachten tot ze aan de beurt zijn… het eerste stoeltje dat vrij komt, spring ik op zoals de hysterische kandidates van Topmodel op een opdracht die ze voorgeschoteld krijgen. Oef, dit was nodig, mijn elegante, stijlvolle pumps mogen hun doel misschien wel niet gemist hebben, mijn enkels zijn zwaar aan het protesteren.
Hoe zit het met de andere concurrentes? Zijn ook zij te beurt gevallen aan dergelijke beslommeringen? Een meisje dat recht voor mij had plaatsgenomen, beantwoorde echt aan het cliché: +/- 1m80, mager genoeg om rechtstreeks vanuit Buchenwald te zijn geïmporteerd, een ‘karakterkop’ (…tja, laten we zeggen, als deze boven een van mijn ontwerpen zou uittorenen, is mijn ontwerp naar de vaantjes, zoveel is duidelijk) en een kledijkeuze waar een van mijn beste vrienden vóór zijn restyling (door mij wel te verstaan) zelfs niet aan kon tippen. Haar ogen straalden een IQ uit van niet meer dan 3,5…
Hmm… dit begint nog plezierig te worden. Wat hebben we nog? Naast mij zit een jongen… niet onknap. Ik voel ‘de natuur’ in mijn oor fluisteren: ‘Beste Kim, werp het vrijgezellenbestaan eindelijk eens van je schouders, gebruik je charmes en ga ervoor! Dit exemplaar heeft alles wat een goede potentiële man te bieden heeft: groot (ik moet mijn kleine gestalte in de toekomst toch ooit zien weg te selecteren), slank (note: wel bier maar geen bierbuiken voor mij), donker van haar en lichte krulletjes… kortom, een jonge god, dé vader voor je toekomstige kinderen!’. Ik begon weg te dromen (toeters en bellen: neemt u “what’s his name” tot uw wettige echtgenoot?”), er verscheen een gelukzalige grijns op mijn gezicht en mijn hoofd begon lichtjes scheef te zakken… en juist op dat moment keek hij even mijn richting uit aan glimlachte … aaah, emotioneel orgasme!! Hij bukte zich wat dichter naar mij toe en maakte aanstalten mij iets toe te fluisteren … PRIK, daar gaat mijn ballon… wat is dit? Het abnormaal piepende stemgeluid dat dit individu produceerde, deed alle vezels in mijn lijf automatisch in kramp gaan. Ik tracht de krop die zich in mijn keel gevormd heeft door te slikken en iets uit te kramen dat mij niet door de mand zou laten vallen. Transpiratie … deze keer niet omwille van zijn lieftallig uiterlijk maar uit pure moederlijke angst, dit wil ik mijn toekomstige kinderen niet aandoen!
‘Kim, c’est à toi’. Gered uit deze netelige situatie… ik moet waarschijnlijk een bijzonder opgeluchte en tevreden indruk gemaakt hebben bij de jury!
