Η Ελλάδα

Griekenland, het is me wat!

Het leven gaat hier zijn gewone gangetje. Ook al waren de protestacties maar een zucht van mijn verblijfplaats verwijderd, de Grieken flaneren de kapotgeslagen ruiten alweer voorbij, als hoorde het bij een deel van het decor. Enkel de bank waar 3 doden gevallen zijn door toedoen van enkele anarchisten, is niet naast te kijken. Het voetpad voor de bank ligt bezaaid met bloemen, massa’s knuffelbeertjes, foto’s, teksten … en mensen houden er halt. Alsof dit de enige plaats is waar ze even stilstaan bij alles wat in hun land gaande is.


Eerlijk waar, ik ben “puzzled” hoe weinig er te merken is van de put waar dit land zich in bevindt. Hoewel … sommige gewoontes drukken me toch wel met de neus op de realiteit. Mijn eerste indruk is: is er iemand in Griekenland die moet werken? ’s Ochtends vroeg is het hier beduidend kalm, onze hectische ochtendspits is de hel in vergelijking met wat hier maar gaande is. De rest van de dag flaneren de Grieken rond met een hele designerwinkel om het lijf en zippen ze naarstig van een Griekse koffie (zeg nooit een Turkse zoals ik in het verleden pijnlijk genoeg eens deed) op een van de talloze overladen volle terrasjes. De werklozen blijven hier duidelijk niet binnen zitten knarsetanden. Tweede indruk: die mensen gaan NIET vooruit. Misschien is het mijn opgejaagde Belgische origine maar ik heb een duidelijk doel voor ogen als ik ergens heen wandel. Zelfs met mijn onduidelijke mappy-kaartjes beweeg ik mij voort met de lichtsnelheid in vergelijking met deze lieden. De omgekeerde wereld: de Grieken zijn toeristen in eigen land … je weet wel, van die soort waar je subtiel probeert voorbij te geraken en dan prompt tegenaan botst omdat de persoon in kwestie ineens beslist even stil te staan bij hoe schoon het leven wel niet is (of bij die Gucci-zonnebril in de vitrine)!

Probeer eens de bus te nemen in Griekenland. Waarlijk, ik raad het u aan, een avontuur gegarandeerd! Geen openstaande deuren en gaten in de vloer zoals bij de Turkse bussen maar inefficiëntie op en top. Ik moest in een van de buitenwijken van Athena zijn om aldaar een vergadering met een prof hydrologie bij te wonen. Niet bij de deur dus, enige oplossing was de bus. Opstappen aan de halte ‘akadimias’, afstappen aan ‘Zografou 7’. Ok, dit kan mijn verstand aan … ware het niet dat ik er een halve dag excursie opzitten had alvorens de vertrekhalte en de juiste lijn te kunnen lokaliseren. ‘Akadimias’ is een lange boulevard en het was gissen waar ergens de bushalte lag. Maar goed, dit geslaagd zijnde, is de volgende stap: een tijdstabel (mijn aard fluistert me in nooit te laat te zijn, zeker niet voor professionele afspraken). Haha, dit heb ik nog niet gezien: helemaal onderaan het bord stond in mini Griekse letters ‘elke 20-25 min’ gedrukt. Wanneer dat juist is, ook daar heb ik het raden naar. Ticket? “No not buss, you go there”: een loket (of iets dat er op lijkt) met vooraan een groot bord ‘closed’. Ik er toch maar naartoe … wishfull thinking maar je weet nooit dat de ambtenaar in kwestie de impulsieve ingeving kreeg een siesta te nemen. Wel wel, ik moet helderziende worden, daar zat de brave meneer … zijn vinger- en teennagels te tellen. Of ik een ticket kan kopen? Natuurlijk, geen enkel probleem!


Het is ook verbazend hoe weinig Grieken daadwerkelijk Engels spreken, en dat geldt zelfs voor veel jonge mensen. Akkoord, Vlaams is ook niet de meest gesproken taal ter wereld maar je kan er toch tenminste een zebra-hamburger in Zuid-Afrika mee bestellen. Grieks tja, super taal, begrijp mij niet verkeerd (ik ploeter me niet voor niets iedere maandag door de avondles) maar het is misschien toch niet de meest utilitaire taal op onze aardbol. Geen zebra-hamburgers voor Grieken in Zuid-Afrika!
Ook al heb ik de overduidelijke looks van een noorderling, toch wordt ik continu aangesproken in het Grieks. Ik probeer hakkelend te antwoorden … en wanneer ik er niet meer uitgeraak en stamel ‘sygnomi, den katalaveno’ (excuseer, ik begrijp het niet), besluiten ze meestal toch naarstig hun zin af te maken. De goden zullen wel simultaan vertalen. Deze voormiddag was daar een staaltje van. Ik heb 3 uur zitten wachten op de Hellenic Military Geographical Service. Na een kruistocht door kleine straatjes (waarover later meer), kwam ik aan bij een groot, indrukwekkend gebouw, een leger waardig. Waar moest ik zijn? In een benepen lokaal vol véél te dikke manwijven in uniform (waarom toch altijd??) en tientallen andere Grieken die ineens de diepe noodzaak moeten gevoeld hebben om een topografische kaart of luchtfoto van een bepaald gebied te bestellen. Eerste impressie: het zijn misschien allemaal wetenschappers? Mooi niet, Jan met de pet, waarschijnlijk op queeste om hun overbuur te chanteren met het illegale zwembad dat deze laatste net gegraven had. Er was niets in het Engels, geen formulier en ook de legionairen waren de taal niet kundig. Of ik Frans kon, dat kon de mens in kwestie beter. Ja, dat lukt wel… maar toen de arme man voor me niet verder raakte dan ‘oui’ ‘tu veux … carte’ besloot hij radicaal terug naar het Grieks te gaan. Na 3 uur eindelijk aan de kassa (lees: toonbank met een overduidelijke lesbisch wezen achter, ik heb echt geen vooroordelen maar soms denk je toch: Komaan!) en ook daar werd de vaste woordenschat bovengehaald: ‘you wait’, ‘you go there’, …

Mijn wandeling naar daar en terug was ook een ware streling voor het oog. Ik dacht onderweg nog wel wat geld af te halen maar daar ben ik dus niet in geslaagd. Bankautomaat, nee, nooit van gehoord. Het meest hilarische waren 2 straten die genoemd waren naar de God van de geneeskunde en Hippokratos, de beroemdste geneeskundige aller tijden. Normaal zou je daar toch een ziekenhuis verwachten? Misschien heb ik erover gekeken? Waarschijnlijk is dat laatste wel mogelijk … ik vond een apotheek van 4m² … yep, gesloten! En nog iets dat ik u niet wil onthouden: een afvalcontainer waar “Kathari Athini” (=proper Athene) op geschreven stond, en die werkelijk uitpuilde van de vuilzakken. Een mens heeft toch altijd zijn camera mee op de verkeerde momenten.

Alvorens ik iemand al te hard voor het hoofd stoot, mijn excuses voor mijn sarcastische blik op het Griekse leven. Niet getreurd, Griekenland blijft voor mij dé plek op aarde, het is er niet alleen prachtig maar de mensen zijn er ondanks bovenstaande gebreken bijzonder vriendelijk en behulpzaam … of misschien zit mijn blonde haardos daar voor iets tussen.
Neen waarlijk, ik strijk hier niet voor niets bijna ieder jaar neder. Allen daarheen en laat u verassen!