Ik ben een Iran-liefhebber maar wat ik nog niet wist, is dat de pistachenootjes daar overheerlijk zijn.
Een job bij de cel ontwikkelingsamenwerking aan de universiteit van Gent heeft zo duidelijk zijn voordelen. Jongeren die wij begeleiden in ons over-geadministreerd landje België, zijn ons dankbaar. Mijn collega's lieten me weten dat het binnenbrengen van bedankjes schering en inslag is. Dit deed me nadenken over ons Belgen. Ik moet met schaamrood op de kaken toegeven dat ik dit waarschijnlijk niet zou doen ... en er hoogstwaarschijnlijk zelfs niet aan zou denken. Deze stelling werd in de groep gegooid ... zelfde resultaat. Misschien dat ik deze terughoudende houding tegenover onze medemens toch maar eens zal aanpassen!
Ik mag me dus voorbereiden op een komende 6 maanden smullen ... en een paar extra kilo!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten