Ik wandel over straat met mijn blik naar beneden gericht. Hoe vaak hebben mensen me er al niet op gewezen dat ze zonder succes mijn aandacht probeerden te trekken. Die dromerigheid heeft me al parten gespeeld. Lang geleden fietste ik eens langs de Coupure met een mama achter mij die me argwanend in de gaten hield. Ze wist dat ik geen held was in fietsen. Haar vrees was gegrond. Opeens zag ze me van mijn pad afwijken. En nog een beetje. En nog een beetje. Struik. Oei. Auw. Stilstand. Indien de haag er niet gestaan had, was ik vrolijk het kanaal in gefietst. Plons. Meteen wakker. Geloof het of niet, ik herinner me dat moment nog alsof het gisteren was. Ik was aan het fietsen, er zat een aangenaam briesje, ik sloot mijn ogen. Plots zat ik niet meer in België. Waar ik wel zat, kan ik me niet meer voor de geest halen, het was dromenland, zoveel is duidelijk.
Toen ik Slinkachu zijn werk voor het eerst zag, was ik ongelooflijk gecharmeerd. Zijn subtiele kunst is voor dromers. Wat zou ik graag op weg naar bureau plots in een hoekje waar je het minst verwacht, op zijn creatietjes botsen.
De dag zou goed beginnen.
Voor wie naar Cobra TV kijkt of gewoonweg kenner is, zal Slinkachu wellicht niet onbekend in de oren klinken.
Jammer genoeg zal het in Gent niet gebeuren maar ik ben toch blij dat deze jongeman mijn -figuurlijke- weg gekruist is.
2 opmerkingen:
inderdaad fantastische kunstwerkjes die hij maakt! De roker met bijhorende hoest, of de waslijn tussen de poten van een bankje... stuk voor stuk leuke, maar zeer vergankelijke kunstwerken!
Ook fan :-)
gelijk heb je :)
Een reactie posten