Don't mess with Texas

Beste zielen,

Als u het ooit in uw bolletje krijgt om naar het verre Texas af te reizen, wees voorbereid en knoop de slogan die overal in het straatbeeld te zien is, goed achter uw edele oren: Don’t mess with Texas!

Ik heb zowaar de grote vergissing begaan dit wel te doen. Van de eerste seconde dat ik de Texaanse bodem met mijn poezele voetjes beroerde, wou ik het meteen weer verlaten. Alles maar dan ook alles aan dit land ging me tegen. Na een paar dagen congres en gesakker, was ik klaar om opnieuw huiswaarts te keren, naar het fantastische België. Jawel, u leest het goed, het fantastische België. Volgende keer als u negatieve berichten hoort over onze talloze bemiddelaars, regeringen van lopende zaken en hypocriet grijnzende premiers van lopende zaken, hou dan goed in gedachten dat wij ten minste niet moeten discussiëren over openbare schietpartijen en over een krankzinnige wapenwet die we misschien toch maar eens moeten aanpassen. We hoeven ook niet te palaveren over waarom walvissen opeens besloten hebben landdieren te worden en sindsdien het hele land onveilig maken met hun omvang. Waarom gezondheid blijkbaar geen individueel recht is maar evenredig is met een vette bankrekening. Waarom mensen ecologisch geen greintje besef hebben. Waarom mensen zich superieur voelen ten opzichte van anderen terwijl hun land aan de rand van de afgrond hangt te bengelen.

Dit is Amerika.

Het begon met mijn bewogen zoektocht naar fruit in downtown San Antonio. Alle groceries stores afgedweild … niets, behalve – en ik zweer op mijn kinderzieltje, dit is echt niet gelogen – vals fruit! Later ben ik op een paar bananen en rotte appels gebotst voor een dollar het stuk, blijkbaar is fruit hier echt een apart stukje voedsel.

De zoektocht naar ander gezond eten, bleek ook een hele opdracht te zijn. Alles maar dan ook alles wat je hier voorgeschoteld krijgt, is driemaal de grootte van wat je in België krijgt … behalve het gezond eten uiteraard, dat blijft een minieme portie. U loopt immers de kans ten onder te gaan aan hypervitaminose, nee nee, gezondheid houden de Texanen hoog in het vaandel. Resultaat: iedere avond met een motilium als nachtmutsje mijn bed in, dit kan mijn gestel niet aan.

Zondag begonnen enkele geruchten de ronde te doen over een blizard die het luchtruim onveilig zou maken. De luchthaven van Atlanta lag plat en het lieverdje was verder op weg naar New York, om daar op exact hetzelfde moment toe te komen als ik mijn transfer moest maken. Angstvallig hield ik de status van mijn vlucht bij en dinsdag viel het verdict: een rood kotteke met de gevleugelde woorden “Cancelled” in. Na veel vijven en zessen, mocht ik aansluiten bij een andere vlucht via Atlanta. Ok, alles leek in orde. Valies gemaakt, taxi gebeld en daar ging ik, 10h00 AM, on my way to the airport. Terwijl ik San Antonio buitenreed, grinnikte ik in mijn vuistjes: “Goodbye, San Antonio, unlike the Terminator, I won’t be back, mwoehahahaha.”

11h10 Ik staar naar de ingang van mijn hotel en zeg met een grimas alsof ik Pieter Decrem met 10 citroenen in de mond ben: “Can I book another night please?”.

Uit wraak besluit ik een anti-Amerikaanse activiteit te ondernemen: de (uiteraard lege) fitness van het hotel uittesten. Ook daar kreeg ik ferm op mijn doos. Toen ik vol goede moed de loopband op een “quick start” probeerde te zetten, hoorde ik een eigenaardig gekletter. Verdacht gekletter. Verdacht luider wordend gekletter. BOEM. Ik kreeg zowaar een stroomstoot door mijn lijf die op slag het appartement van mijn Oekraïense vrienden een maand onbruikbaar zou maken.

Ok, I give up, Texas. Vanavond kruip ik voor mijn super-de-luxe, niet verdacht kletterend tv-toestel, met 2 zakken pretzels (dat smijten zie hier naar je hoofd, willen of niet) en een vet stuk pumpkin cake. Het aanbod: lastige bruiden, hollywood vrouwen, reclame, reclame en nog eens reclame.

Ik sluit deze post gaarne af met een dankwoordje aan God. God bless Texas, God bless Amerika. I ask for forgiveness. I will never mess with Texas again.

Ik heb zelfs een cowboyhoed gekocht, that’s a nice girl, right?