Zondag 29 maart

De voormiddag was rustig, wakker worden met de vertrouwelijke jannicke-geluidjes, op ons gemakje de valiezen maken, nog een theetje gaan drinken (met muffin :-)!) en op naar het Spaceship-kantoor met wat goede yankee-kimmie-muziek!

En dan het afscheid ..boehoehoe… ewel yankee, ik moet zeggen –en nu ga ik eindelijk eens serieuze praat verkopen- ik heb ongelooflijk (op een weliswaar niet verkeerd te begrijpen manier) genoten van uwer aanwezigheid. Het is niet aan velen gegeven gedurende een maand continu op elkaars kop te kijken en toch nooit in ruzie te vallen. Voor herhaling vatbaar, ik toost van op mijn appartement in Auckland op een volgende!!!!

Over mijn verblijf gesproken, ik ben ondertussen geïnstalleerd… en amai, ik bevind me na een maand freedom-camping net in het koninklijk paleis. Alles is hier kraaknet (of ben ik gewoon een dikke vuilaard geworden?) en superchique. Ook al voelt deze gigantische ommezwaai (geen yankee, een vast verblijf, een douche) een beetje onwennig, I like it! Auckland, bring it on ‘cause I’m ready to rock ‘n roll!

De taxi-rit naar hier beloofde echter niet veel goeds. Ik kreeg een grumpy Pakistaan met midlive-crisis ter beschikking die mij duidelijk bekeek alsof ik een of andere westerse sloerie was. Enja, aan zijn spiegel hing een afbeelding te slingeren van een of andere islamiet die met misnoegende vinger en een wazige-ik-ben-zo-stoned-als-een-kieken blik naar mij aan het turen was (hmm, en dan zeggen dat alcohol en drugs verboden zijn volgens de koran, deze meneer heeft er ongetwijfeld naarstig gebruik van gemaakt). De sfeer in de auto was te snijden, geen woord zei mijn chauffeur, als het had gekund, had hij mij op het dak gezet denk ik. Maar goed, hij heeft mij niet verkocht als westerse seksslavin maar veilig en wel in een Westmere (buitenwijk van Auckland) afgezet. Ik ben hier dicht bij het centrum en …trrrrrrrrr, dicht bij de zoo! Kan ik eindelijk eens gaan kijken hoe kiwi’s eruit zien! Ga ik naar het kiwi-land waar alles kiwi is wat de klok slaat, en krijg ik er de hele reis geen enkele te zien. Dat is toch wel toppunt!

Zaterdag 29 maart: Opononi-Auckland

Yankee’s laatste volledige dag … de gevoelens zijn gemengd. Het werd een mooie afsluiter van onze reis. Eerst maakten we nog een korte strandwandeling in Omapere ...

... en daarna reden we door naar het Wapoua Forest waar enkele kolossale bomen op ons wachten. Deze kastards kunnen een paar duizend jaar oud worden en hun verhoudingen zijn ernaar! De foto’s bewijzen het.

Onze laatste avond sloten we af met scampi’s aan het strand van Waiwere en een magnifieke zonsondergang op de achtergrond…. Wat een leven!

Vrijdag 27 maart: Bay of Island

Rise and shine, naar vandaag hebben we bijzonder uitgekeken: een dagje zeilen en dolfijnen spotten. Deze 6-uur durende trip heeft ons niet teleurgesteld! We hebben er zelf tussen kunnen zwemmen. Jullie arme jaloerse zielen thuis zullen wel akkoord gaan met het feit dat dit een buitengewone ervaring was. Twee keer heb ik op een meter van een paar dolfijnen gezwommen... kippenvel-moment, zeker als er eentje recht in je ogen kijkt. Hierbij kwam nog een schitterend weertje ... het kon niet meer op, dit was meer dan een geslaagde dag! Ik ga deze keer mij klep houden en jullie gewoon van de foto's laten genieten!

Donderdag 26 maart: Auckland-Paihia

’s Ochtens werd ik ‘wakker’ onder mijn levende/platte muggenhemel en mijmerend dacht ik terug aan de oplichtende kakkende larvenkonten van gisteren … nooit gedacht dat deze gedachten ooit door mijn hoofd zouden flitsen …

De kreungeluiden die de yankee deze ochtend maakte tijdens het ontwaken waren nog doortastender dan andere ochtenden. We deden een ding: vluchten! Normaal hadden we nog een wandeling gepland maar nu niet meer: weg uit dit gat, leve de beschaving!

En beschaving kregen we: tolwegen …pffft, misschien zijn wat steentjes op de baan bij nader inzien toch zo erg nog niet. Volgende stop: Paihia in Bay of Island. En deze keer kregen we wel wat we verdienden: het vakantiegevoel, stralende zon, witte stranden, blauw water en … taratarata geen muggen!

Doch, er stond nog een onaangename activiteit op het programma. Wie angst zaait, oogst euhm … platte muggen. In deze staat konden we onze spaceship toch niet gaan inleveren. Dus we hebben iedere poot, ieder kop en wat al wat restte van die beesten van het plafond mogen schrobben… en ik verzeker het jullie, het was niet gemakkelijk. Gelukkig hadden we een geheim wapen: wegwerpbare washandjes om de bejaarden hun achterkant mee af te kuisen. Bij Zeus, als het daarvoor goed is, dan ook voor platte muggen! Onze toch wel vreemd ogende activiteit, lokte de aandacht van …tja …ik lieg niet, wat vriendelijke bejaarden. ‘What are you doing? You can clean mine as well! What is that you’re using?’. En dan de hele uitleg over de washandjes die Jannicke haar mama gebruikt in het ziekenhuis (het bejaarden-deel lieten we voor de veiligheid maar weg). Blijkbaar moeten deze brave zielen toch over telekinetische gaven beschikken want ze waren er weg van. ‘This is great! Is it a Belgian invention? Where can you buy them? Is there a website? I want them as well!’ … we moesten ons best doen om ofwel niet in lachen uit te barsten ofwel onze mond van verbazing een halve meter te laten open vallen.

Manman, wat gaan we hier nog allemaal tegenkomen!

Woensdag 25 maart: Waitomo Caves- Auckland (Wathipu Beach)

Alweer een bloedstollende activiteit op het programma! In de voormiddag hebben we aan speleologie gedaan in een niet-toeristisch deel van de Waitomo-Caves (in de commerciële grot stikt het immers van de Chinezen die liever een opgepompte versie van dit bijzondere mooie ondergronds netwerk van gangen bekijkt). Mij niet gelaten! We hebben een dikke twee uur onder de grond in koud water (als in 11°-koud) geploeterd, in gangetjes gekropen waar zelfs ik op momenten met moeite doorgeraakte, en … -en daar staan deze grotten voor gekend- een gloeiworm-spektakel bewonderd. Ik moet zeggen, ik ben niet vaak meer zwaar onder de indruk van de dingen die ik in Nieuw-Zeeland zie omdat alles hier een WOW-factor heeft maar nu was ik toch bijzonder gefascineerd. Je waande je echt in het heelal … maar dan met groene lichtjes. De waarheid is jammer genoeg véél minder romantisch. Die idyllische lichtjes zijn niet meer dan euhm … the glowing asses of shitting mosquito-larves. Prik, daar gaat de droom. Dan pakt ge u lief ofzo mee om hem/haar eens te overdonderen op een originele date, dan moet ge eigenlijk bekennen dat ge naar kakkende konten zit te staren. En het wordt nog erger. Eigenlijk zijn deze rakkers ook kannibalen. Mama mug (die overigens geen mond en dus ook geen pijnlijke stekker heeft –zo moeten ze er nog maken by the way) legt een hele hoop eitjes en de gelukzakskes die het eerste uitkomen, fretten al de andere larveneitjes op … mja .. no comments zeker.
2 uur in zo koud water zitten, heeft wel zijn gevolgen voor de kimmerik. Mijn voeten waren morsdood en mijn handen … tja, ik kon mijn chocoladelat achteraf niet eens zelf openen.

Na deze leuke ochtend volgde een rit tot boven Auckland. Als eindbestemming hadden we een strand gekozen waar veel superlatieven voor gebruikt werden. Het bleek bijzonder ontoeristisch te zijn. Eigenlijk kwamen er enkel locals … achteraf bleek ook weer waarom, meer dan 20km dunne kronkel- en gravelbaantjes… dat zie ik die spleetogen nog niet doen! De superlatieven klopten, we kwamen op een ruig strand terecht met indrukwekkende rotsformaties en … pikzwart poederzand.


Door onze verbazing waren we jammer genoeg de tijd wel uit het oog verloren waardoor we genoodzaakt waren te koken in de pikkedonker. Niet handig, vooral als je belaagd wordt door de lokale muggenkolonie … en nu komt het: ‘the revenge of the flying mosquitos’. Ik heb de goede gewoonte voor het entertainment van mijn lieve lezertjes mijn blog wat meer sensasioneel te maken dan de waarheid soms is … maar nu is er geen letter overdreven, ask the yankee!
Omdat het buiten echt niet meer te doen was van de muggenbeesten, begaven we ons snel in de auto om daar van onze maaltijd –die ondanks het gebrek aan licht tijdens het koken bijzonder lekker was- te genieten … hmm, dat was niet op de geesten van de overledenen gerekend. Wat volgde was een invasie … en ze hebben mij geraakt in het diepste van mijn onschuldig kinderzieltje, de kern van mijn wezen, the reason I’m living: mijn eten! Toen nummer zoveel een aanval inzette, werd het beest –Kim, the mosquito-slayer- in mij wakker. Ik nam mijn schoen en in een snelle beweging sloeg ik een kandidaat plat … hahaaa, raak! … knars …knars … what the f***? Mijn eten smaakt opeens vrij rustiek en om een of andere reden lijkt het alsof ik te kwistig geweest ben het pepervat. What’s happening? Een gokje? De schoen waarmee ik muggenmans geplet heb, was ook de schoen waar ik die idyllische zwarte zandbak mee had beschreden … blijkbaar had ik onbewust ook het halve strand mee in mijn schoenen genomen (wat zou de douane hier van zeggen?) en vervolgens op mijn bord gedeponeerd … weg mijn lekker visje met gourget en champignons en ik had nog maar een paar happen genomen…snifEn dan denk je dat het niet erger kan? Mis poes! Na dit bijzonder ontspannende dinertje wouden we de avond afsluiten met een boekje … ook hier waren de scdhjcbqskjvbqjkvb qsdfhlv bqvdqvf-muggen niet mee akkoord. Dit was meer dan een invasie, het was ‘the battle der battles’, het was ‘independance-day’. Na een anderhalf uur muggen doodkloppen, zijn we begonnen met ieder nieuw-geplette stuk ongedierte te tellen … toen we gingen ‘slapen’, zaten we al aan 50 … en het bewijs was te bewonderen op het plafond (dat nu op een minder romantische variant van de Waitomo Caves begon te lijken) en de ramen en mijn schoenen en alles wat als potentieel moordwapen kon dienen.
En het was nog niet gedaan … ze bleven komen en daarom zat er niets anders op dan te proberen ‘slapen’. Ik heb de hele nacht onder mijn dekens gelegen met mijn kussensloop over mijn kop …met op de achtergrond een muggenconcert … zoooeeeem… zooooeeem … wij zijn de geesten van de vermoorde muggen … jaja, ok, ik geef me over, ik zal het nooit meer doen!

Dinsdag 24 maart: Wellington-Waitomo

Een hele rit voor de boeg: een dikke 500km naar de Waitomo Caves... dit was een heel bewuste keuze. Aangezien we het centraal deel van het Noord-eiland reeds gedaan hadden, wouden we immers zo snel mogelijk naar het noorden om Bay of Island te kunnen bezoeken.

Lang in de auto zitten, is naar ieders mening misschien saai maar als het aan de Yankee en kiwikimmi ligt, gaat deze stelling niet op. Deze rit werd nog minder saai door ietsje anders ... we zaten zo goed als zonder benzine. In Nieuw-Zeeland hebben ze de goede gewoonte niet veel benzinestations te bouwen ... of anders gezegd, om ze zeer geconcentreerd neer te poten. Regelmatig kwam je een bord tegen: ‘no fuel for 150km' ... en blijkbaar hadden we dat bordje nu gemist ... en dat in een berglandschap. Wat een thriller! Had ik zo zuinig niet gereden, we hadden het nooit gehaald. Om onze goede ouwe Bones (lees: zo heet ons spaceship) te bedanken, hebben wij als ode uit volle borst ‘Ik ben verliefd op jou’ van Paul Severs gezongen ... en tijdens deze nachtmerrierit heb ik nog een andere belofte gemaakt: als Bones zijn best doet en het haalt, geef ik hem een lapdance cadeau ... belofte maakt schuld! Ach wat, het heeft blijkbaar toch geholpen!

Het werd een prachtige rit die we afsloten met een korte bushwalk: de zogenaamde Ruakuri Tunnels Bushwalk. Echt schitterend, een labyrinth van paadjes en tunnels in het regenwoud. Omdat wij –kuch kuch arme studentjes- uiteraard op ons centen zitten, besloten we op de parking vlakbij deze wandeling te overnachten. Opnieuw een prachtige locatie. De avond werd redelijk ludiek. Terwijl wij ons naar goede gewoonte volpropten met look-chips en malibu/rode wijn als aperitief, maakten we de sfeer extra aangenaam door foute muziek op te leggen. Kortom, we maakten er een beetje een privé-bal-marginal van. Chance dat we daar alleen waren... alé, misschien toch niet helemaal. Nu en dan kwam er toch een nietsvermoedende ziel de parking opgereden met een blik als ‘hmm, alweer een toerist die te veel repellent gebruikt heeft’;-) !

Zondag 22 maart : Hanmer Springs

Vroeg uit de veren, vandaag naar de Hanmer-springs! En het belooft opnieuw een actieve dag te worden: eerst en vooral een wandeling naar de top van de Conical Hill die ons uitzicht bood over de regio. Hierna volgde een activiteit die mijn schuunbroere zal doen schuimbekken: een quad-rit! Tussen haakskes, het was –na een paar onderonsjes met de struiken- toch niet super mijn ding. Niettemin, het was plezant, vooral als je de toeren van de teamgenoten eens bekeek. Jannicke ging er naar goede gewoonte weer helemaal voor en belandde eerst eens met quad en al op haar zij (ik moet echt dringend een vent voor haar zoeken) en nog een andere keer zat haar arme quad volledig vast gereden. Van een dikkertje –een van de andere teamgenoten dus- zag ik op een gegeven moment alleen een stipje ergens in de bosjes naast ons … meneer had zijn bocht een beetje verkeerd ingeschat, echt hilarisch!
Iets wat nog veel hilarischer was, waren onze outfits! Mijn eerste reactie tegen mijn Nieuw-Zeelandse collega was "My God, I look like a farmer!" ... maar als we wat verder nadachten, leken we eerder op iets anders: we leken als twee druppels waters op gedetineerden onderweg naar de akkers voor een dag hard labeur ... volgens mij doen die lui die zich bezig houden met toeristische trips, dat expres ...om achteraf deel te nemen aan 'New-Zealands most stupid tourist' of zoiets.

intermezzo: wedstrijdje wc-poses imiteren. And the winners are:


Kim voor de kleine boodschap

... en Jannicke Hurtekant voor de grote boodschap!

Laatste activiteit van dag: gaan uitrusten in nog maar eens warmwaterbronnen (waar jannicke –dit geheel ter zijde- al bijna de mannenkleedkamers was binnen gewandeld)…aaah, ik begin dit gewoon te worden!

Zaterdag 21 maart: Dunedin-Christchurch

Hoe snel je het niet ergens gewoon bent! Na een heerlijk pannenkoekenontbijt namen we afscheid van Tom (en het bed … en de warme douche … boehoehoe).


... en reden we door naar Christchurch …waar onze gps zo vriendelijk geweest is ons te doen spookrijden. Bijzonder saai auto-dagje –op de Moeraki-boulders na- … gelukkig luisterden onze goede Vlaamse Slagervrienden het geheel wat op!

Vrijdag 20 maart: Otago Peninsula (Dunedin)

Je kan geen beter gids hebben dan een local. Tom had alle mooie plekjes van het Otago Peninsula voor ons uitgestippeld. Het werden prachtige strandwandelingen met uitzicht op mooie beestjes


… die jammer genoeg niet altijd even vriendelijk waren. Op een gegeven moment blokkeerde deze rakker ons de weg … en hij had een ochtendhumeur alsof hij net was wakker geworden naast die kwaaie kiwi die we een paar dagen geleden waren tegengekomen. Gelukkig waren de andere beestjes iets toegeeflijker: albatrossen en meer pinguins!

Ik moet zeggen, er zijn ergere plaatsen om te leven, Tom heeft dit goed gedaan ;-).



We kwamen ook iets interessants te weten: het zandvliegen-mysterie! Anna heeft dit even opgeklaard, deze venijnigaards zien er blijkbaar uit als uit de kluiten gewassen fruitvliegskes ... TOINK, valt onze dollar nu even.. tijdens onze avondlijke queestes hebben we voor bepaalde stakkertjes een uitzondering gemaakt, wat doen fruitvliegjes nuin godsnaam verkeerd?

Donderdag 19 maart: Invercargill-Dunedin

Zo gezegd, zo gedaan, deze ochtend hebben we volledig gratis een van de lekkerste eitjes gegeten die ik ooit heb binnen gespeeld. Ook heb ik nog wat contacten gesmeed voor mijn verbijf in Auckland, blijkbaar woont de zoon van onze aimabele barman daar. Spijt dat ik niet langer in deze contradictorische stad kan blijven …maar we moeten door, en wel naar een familielid van mij, Tom. Er stond een prachtige rit op het programma via de ‘Catlins’ … jammer genoeg is dit een beetje letterlijk en figuurlijk in het water gevallen: het heeft gegoten, gewaaid en al wat je wil.. en toch zagen we dat onder al die mist, fantastische dingen verstopt zaten: een fossiel bos, romantische watervallen zoals je ze alleen in de films vindt, ‘blowholes’, schitterende stranden, zeeleeuwkolonies, enz.






De buldozer was zelfs zo overtuigd van al deze pracht en praal dat ze onze skydive net iets intensiever wou overdoen: we hadden een boterhammeke gegeten op de top van een klif bij de zee, toen ze besloot het stuur over te nemen. En omdat de Yankee nooit half werk doet, zette ze de auto maar in D (bij nen automatiek betekent dit maw vooruit) ipv in R (wat dus achteruit betekend voor de leken en voor Jannicke). We hadden die prachtige landschappen dus bijna vanuit een andere positie bekeken (geen nood jicker, er volgt ook nog een post met alle auto-stoten die ik reeds heb uitgehaald … me dunkt, geen enkele is zo doortastend).

In de late namiddag kwamen we zonder kleerscheuren aan in Dunedin waar Tom en zijn schattig dochtertje, Eva, ons kwamen ophalen. Het werd een bijzonder gezellige avond met …. tararatara, pinguins spotten! Een baby-pinguintje op een halve meter van ons, om bij te smelten gewoonweg! Jammer genoeg geen foto’s, het was te donker … (ik kan jullie dus eigenlijk wijsmaken wat ik wil ;-)).
En dan eindelijk nog eens een gewoon bed om in te slapen …wat doet dat deugd!