Alweer een bloedstollende activiteit op het programma! In de voormiddag hebben we aan speleologie gedaan in een niet-toeristisch deel van de Waitomo-Caves (in de commerciële grot stikt het immers van de Chinezen die liever een opgepompte versie van dit bijzondere mooie ondergronds netwerk van gangen bekijkt). Mij niet gelaten! We hebben een dikke twee uur onder de grond in koud water (als in 11°-koud) geploeterd, in gangetjes gekropen waar zelfs ik op momenten met moeite doorgeraakte, en … -en daar staan deze grotten voor gekend- een gloeiworm-spektakel bewonderd. Ik moet zeggen, ik ben niet vaak meer zwaar onder de indruk van de dingen die ik in Nieuw-Zeeland zie omdat alles hier een WOW-factor heeft maar nu was ik toch bijzonder gefascineerd. Je waande je echt in het heelal … maar dan met groene lichtjes. De waarheid is jammer genoeg véél minder romantisch. Die idyllische lichtjes zijn niet meer dan euhm … the glowing asses of shitting mosquito-larves. Prik, daar gaat de droom. Dan pakt ge u lief ofzo mee om hem/haar eens te overdonderen op een originele date, dan moet ge eigenlijk bekennen dat ge naar kakkende konten zit te staren. En het wordt nog erger. Eigenlijk zijn deze rakkers ook kannibalen. Mama mug (die overigens geen mond en dus ook geen pijnlijke stekker heeft –zo moeten ze er nog maken by the way) legt een hele hoop eitjes en de gelukzakskes die het eerste uitkomen, fretten al de andere larveneitjes op … mja .. no comments zeker.
2 uur in zo koud water zitten, heeft wel zijn gevolgen voor de kimmerik. Mijn voeten waren morsdood en mijn handen … tja, ik kon mijn chocoladelat achteraf niet eens zelf openen.
Na deze leuke ochtend volgde een rit tot boven Auckland. Als eindbestemming hadden we een strand gekozen waar veel superlatieven voor gebruikt werden. Het bleek bijzonder ontoeristisch te zijn. Eigenlijk kwamen er enkel locals … achteraf bleek ook weer waarom, meer dan 20km dunne kronkel- en gravelbaantjes… dat zie ik die spleetogen nog niet doen! De superlatieven klopten, we kwamen op een ruig strand terecht met indrukwekkende rotsformaties en … pikzwart poederzand.
Door onze verbazing waren we jammer genoeg de tijd wel uit het oog verloren waardoor we genoodzaakt waren te koken in de pikkedonker. Niet handig, vooral als je belaagd wordt door de lokale muggenkolonie … en nu komt het: ‘the revenge of the flying mosquitos’. Ik heb de goede gewoonte voor het entertainment van mijn lieve lezertjes mijn blog wat meer sensasioneel te maken dan de waarheid soms is … maar nu is er geen letter overdreven, ask the yankee!
Omdat het buiten echt niet meer te doen was van de muggenbeesten, begaven we ons snel in de auto om daar van onze maaltijd –die ondanks het gebrek aan licht tijdens het koken bijzonder lekker was- te genieten … hmm, dat was niet op de geesten van de overledenen gerekend. Wat volgde was een invasie … en ze hebben mij geraakt in het diepste van mijn onschuldig kinderzieltje, de kern van mijn wezen, the reason I’m living: mijn eten! Toen nummer zoveel een aanval inzette, werd het beest –Kim, the mosquito-slayer- in mij wakker. Ik nam mijn schoen en in een snelle beweging sloeg ik een kandidaat plat … hahaaa, raak! … knars …knars … what the f***? Mijn eten smaakt opeens vrij rustiek en om een of andere reden lijkt het alsof ik te kwistig geweest ben het pepervat. What’s happening? Een gokje? De schoen waarmee ik muggenmans geplet heb, was ook de schoen waar ik die idyllische zwarte zandbak mee had beschreden … blijkbaar had ik onbewust ook het halve strand mee in mijn schoenen genomen (wat zou de douane hier van zeggen?) en vervolgens op mijn bord gedeponeerd … weg mijn lekker visje met gourget en champignons en ik had nog maar een paar happen genomen…snifEn dan denk je dat het niet erger kan? Mis poes! Na dit bijzonder ontspannende dinertje wouden we de avond afsluiten met een boekje … ook hier waren de scdhjcbqskjvbqjkvb qsdfhlv bqvdqvf-muggen niet mee akkoord. Dit was meer dan een invasie, het was ‘the battle der battles’, het was ‘independance-day’. Na een anderhalf uur muggen doodkloppen, zijn we begonnen met ieder nieuw-geplette stuk ongedierte te tellen … toen we gingen ‘slapen’, zaten we al aan 50 … en het bewijs was te bewonderen op het plafond (dat nu op een minder romantische variant van de Waitomo Caves begon te lijken) en de ramen en mijn schoenen en alles wat als potentieel moordwapen kon dienen.
En het was nog niet gedaan … ze bleven komen en daarom zat er niets anders op dan te proberen ‘slapen’. Ik heb de hele nacht onder mijn dekens gelegen met mijn kussensloop over mijn kop …met op de achtergrond een muggenconcert … zoooeeeem… zooooeeem … wij zijn de geesten van de vermoorde muggen … jaja, ok, ik geef me over, ik zal het nooit meer doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten