4u30: irritant muziekje …
4u30 en 15 sec.: irritant muziekje blijft aanhouden
Het begint te dagen … snel kleren aan, een koffieshot op z’n Italiaans achterover kappen en de auto in richting Zaventem -waar ik al een echte habitué begin te worden.
7u20: vertrek vlucht naar Londen
7u40 (lokale tijd): etappe 1 is geslaagd, we zijn in Heathrow
Het spastische koppel Jicki-Kimmerik kennende was het nu reeds tijd voor een beschamende stoot. Heathrow was een tikkeltje groter dan we beiden –naïef als we waren- gedacht hadden. Net zoals in New York JFK waren de verschillende terminals onderling bijna enkel te bereiken via een trein (!). Aangezien we met Qantas vlogen, volgden we slaafs de bordjes ‘Qantas Airlines’ (zo ver kunnen wij zelfs denken). Na een kilometer stappen, 20 min. wachten op de trein en vervolgens opnieuw verschillende 100den meters wandelen, kwamen we eindelijk aan in Terminal 4, waar een vriendelijke, gedienstige ambtenaar ons uit de nood kwam halen: onze vlucht stond namelijk niet vermeld op het departure-bord … noot: klinkt mij bijzonder bekend in de oren … Jammer genoeg ligt dit bij de Britten niet aan luiheid zoals bij onze Italiaanse zuidervrienden wel het geval is maar eerder aan menselijke onoplettendheid à la Van Liefferinge, gekruid met een subtiele portie Hurtekant: blijkbaar vlogen we niet met Qantas (huh?) maar met British Airways. Goed om te weten, zou ik zeggen: opnieuw richting station stappen en daar naar dezelfde halte de trein nemen waar we oorspronkelijk vertrokken waren. Vandaar konden we dan een andere moltrein nemen naar onze eindbestemming: Terminal 5 (die dus niet dicht bij 4 ligt, zoals de logica wel zou doen veronderstellen).
4u30 en 15 sec.: irritant muziekje blijft aanhouden
Het begint te dagen … snel kleren aan, een koffieshot op z’n Italiaans achterover kappen en de auto in richting Zaventem -waar ik al een echte habitué begin te worden.
7u20: vertrek vlucht naar Londen
7u40 (lokale tijd): etappe 1 is geslaagd, we zijn in Heathrow
Het spastische koppel Jicki-Kimmerik kennende was het nu reeds tijd voor een beschamende stoot. Heathrow was een tikkeltje groter dan we beiden –naïef als we waren- gedacht hadden. Net zoals in New York JFK waren de verschillende terminals onderling bijna enkel te bereiken via een trein (!). Aangezien we met Qantas vlogen, volgden we slaafs de bordjes ‘Qantas Airlines’ (zo ver kunnen wij zelfs denken). Na een kilometer stappen, 20 min. wachten op de trein en vervolgens opnieuw verschillende 100den meters wandelen, kwamen we eindelijk aan in Terminal 4, waar een vriendelijke, gedienstige ambtenaar ons uit de nood kwam halen: onze vlucht stond namelijk niet vermeld op het departure-bord … noot: klinkt mij bijzonder bekend in de oren … Jammer genoeg ligt dit bij de Britten niet aan luiheid zoals bij onze Italiaanse zuidervrienden wel het geval is maar eerder aan menselijke onoplettendheid à la Van Liefferinge, gekruid met een subtiele portie Hurtekant: blijkbaar vlogen we niet met Qantas (huh?) maar met British Airways. Goed om te weten, zou ik zeggen: opnieuw richting station stappen en daar naar dezelfde halte de trein nemen waar we oorspronkelijk vertrokken waren. Vandaar konden we dan een andere moltrein nemen naar onze eindbestemming: Terminal 5 (die dus niet dicht bij 4 ligt, zoals de logica wel zou doen veronderstellen).
In de juiste terminal, genietend van een smootie
Deze giraffen worden de maskottes van de reis!
Soit, eindelijk gelukt. Ons gesukkel heeft één voordeel, zo hoefden we helemaal niet lang meer te wachten op ons vliegerken (met spectaculaire bult!) naar Los Angeles.
Stoer niewaar?!15u05 (lokale tijd) = 00u05 voor ons.
Na 3 films, verschillende cd’s, 2 vliegtuigmaaltijden, 2 veenbessapjes, 8 chocolaatjes en een slechts halfuur durende poging enigszins slaap te vatten, komen we aan in LA (deze activiteiten hebben een dikke 10u beslaan)!
Deze keer ging het vlotter, we waren snel bij onze Terminal waar we meteen ondergedompeld werden in de typische Amerikaanse cultuur:
- overdreven paspoortcontroles waarbij de officier in kwestie maar niet verstond waarom ik perse naar Nieuw-Zeeland wou en niet in LA wou blijven
- het invullen van verscheidene extra en in mijn ogen nutteloze documenten (nee, ik smokkel geen drugs, insecten of gemanipuleerd genetisch materiaal het land in, nee, ik heb geen psychopatische stoornissen waar de o-zo-normale Amerikaanse burgers slachtoffers van zouden kunnen worden, nee, ik heb nog nooit een moord gepleegd … en ja, zelfs indien dit het geval was, denk ik niet dat ik dit openlijk tentoon zou spreiden aan dit volkje. Dit zware morele dilemma is ook heel simpel op te lossen: gewoon ‘nee’ aanvinken ipv ‘ja’),
- het ópnieuw ophalen van de bagage om ze later opnieuw in te checken ondanks het feit dat we in transfer waren (directe transfers betrouwen de Amerikanen blijkbaar ook al niet meer),
- het bestellen van een ‘starter’ om de maag snel even te vullen (lees: is gelijk aan een hoop nacho’s om een heel leger een week van kolhydraten en vetten mee te voorzien)…Na 3 films, verschillende cd’s, 2 vliegtuigmaaltijden, 2 veenbessapjes, 8 chocolaatjes en een slechts halfuur durende poging enigszins slaap te vatten, komen we aan in LA (deze activiteiten hebben een dikke 10u beslaan)!
Deze keer ging het vlotter, we waren snel bij onze Terminal waar we meteen ondergedompeld werden in de typische Amerikaanse cultuur:
- overdreven paspoortcontroles waarbij de officier in kwestie maar niet verstond waarom ik perse naar Nieuw-Zeeland wou en niet in LA wou blijven
- het invullen van verscheidene extra en in mijn ogen nutteloze documenten (nee, ik smokkel geen drugs, insecten of gemanipuleerd genetisch materiaal het land in, nee, ik heb geen psychopatische stoornissen waar de o-zo-normale Amerikaanse burgers slachtoffers van zouden kunnen worden, nee, ik heb nog nooit een moord gepleegd … en ja, zelfs indien dit het geval was, denk ik niet dat ik dit openlijk tentoon zou spreiden aan dit volkje. Dit zware morele dilemma is ook heel simpel op te lossen: gewoon ‘nee’ aanvinken ipv ‘ja’),
- het ópnieuw ophalen van de bagage om ze later opnieuw in te checken ondanks het feit dat we in transfer waren (directe transfers betrouwen de Amerikanen blijkbaar ook al niet meer),
- rare jongens, die Amerikanen
En ondertussen is het voor ons half 4 ’s nachts, 23u wakker … auwtch! 20u30 (of half 6 dinsdag ochtend volgens ons gevoel) vertrekt ons volgende ‘diegeke’… daar mogen we ons nog 12u bezig zien te houden … hopelijk zit er niet opnieuw een dik Pakistaans madammeken achter mij dat het zo nodig vond tijdens de vorige vlucht de achterkant van mijn zetel te gebruiken als rituele boksbal.
ons vliegerker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten